تحقیق در مورد یکی از بدترین تراژدی های فضایی در تاریخ آمریکا

به گزارش ایسنا و به نقل از اسکای، فضاپیمای کلمبیا نام یکی از مدارگردهای برنامه شاتل فضایی سازمان ملی هوانوردی و فضایی (ناسا) بود که در تاریخ 1 فوریه 2003 برای بیست و هشتمین ماموریت فضایی خود (STS-107) با هفت فضانورد از ایستگاه فضایی بین‌المللی بازگشت و منفجر شد. در ورود مجدد به جو زمین و کشته شدن همه مسافران.

اسکات هابارد دقیقاً به یاد می آورد که در روز یکی از مرگبارترین تراژدی های تاریخ پرواز فضایی کجا بود. قبل از اینکه او از رختخواب در صبح روز 1 فوریه 2003 بلند شود، یک برنامه خبری رادیویی اعلام کرد که بازگشت شاتل فضایی کلمبیا ناسا به تاخیر افتاده است.

یادش آمد و گفت: نگران شدم و احساس کردم مشکلی پیش آمده است.

این فضاپیما که کمی بیش از دو هفته پیش از مرکز فضایی کندی در فلوریدا با هفت فضانورد پرتاب شد، قرار بود صبح امروز به زمین بنشیند. اما فرود هرگز نیامد.

این فاجعه زمانی رخ داد که فضانوردان وارد جو زمین شدند و باعث شد تمام سفرهای فضایی شاتل ناسا تا ژوئن 2005 به تعویق بیفتد. شاتل فضایی کلمبیا اولین شاتل فضایی بود که توسط ناوگان فضایی ناسا استفاده شد و اولین پرواز فضایی خود را از 12 آوریل تا 14 آوریل 1981 با موفقیت انجام داد.

تیم بررسی این حادثه به این نتیجه رسید که این فاجعه از 16 روز پیش آغاز شده و با پرتاب شاتل به فضا، یک قطعه 750 گرمی فوم مانع حرارتی مخزن بیرونی شاتل جدا شده و به کامپوزیت کربن-کربن برخورد کرده است. عایق حرارتی بال چپ برخورد این قسمت باعث ایجاد شکاف در لبه حمله بال (جلو بال) شد و در هنگام ورود مجدد به زمین و در جو که شاتل با گرمای زیادی مواجه شد، گرما و گازهای داغ باعث ایجاد بال شد. از داخل شکاف خورد و در نتیجه شاتل تکه تکه شد. .

فضاپیمای کلمبیا که اولین پرواز خود را در آوریل 1981 انجام داد، 16 دقیقه قبل از فرود برنامه ریزی شده در فلوریدا بر فراز تگزاس منهدم شد و تمام خدمه آن کشته شدند. مایکل اندرسون، دیوید براون، کالپانا چاولا، لورل بلر، سالتون کلارک، ریک هاسبند، ویلی مک کول و ایلان رامون از جمله فضانوردان حاضر در این ماموریت بودند.

این حادثه به برنامه شاتل فضایی آمریکا پایان داد، زیرا هفت فضانورد در فاجعه چلنجر در سال 1986 جان باختند. دهمین ماموریت فضاپیمای چلنجر نیز با تراژدی پایان یافت. این فضاپیمای حامل هفت فضانورد 73 ساعت پس از پرتاب از پایگاه فضایی کیپ کاناورال منفجر شد و از هم پاشید و همه مسافران کشته شدند.

این ماموریت که STS-51-L نام داشت، کریستا مک آلیف، معلم دبیرستانی را که به عنوان عضوی از برنامه معلم در فضا ناسا انتخاب شده بود، کشت.

پس از انفجار، فضاپیمای چلنجر از ارتفاع 50000 پایی به اقیانوس اطلس سقوط کرد. ناسا علت این فاجعه را خرابی یکی از مهر و موم های یکی از موشک های جامد دانست. این پرواز اولین ماموریت مدارگرد سرنشین دار ایالات متحده بود که باعث تلفات جانی شد. همچنین این اولین ماموریت فضاپیمای آمریکایی بود که پس از پرتاب و قبل از راهپیمایی فضایی شکست خورد. محفظه خدمه و بسیاری از قسمت های دیگر فضاپیما پس از یک عملیات جستجو و نجات طولانی از کف اقیانوس بلند شدند.

برای هابارد، کهنه کار آژانس فضایی ایالات متحده که در آن زمان اولین مدیر برنامه مریخ بود، انفجار شاتل فضایی کلمبیا برای همیشه دیدگاه او را در مورد موشک تغییر داد.

هابارد گفت: «وقتی آن غرش با فرکانس پایین، آن موج فشاری به شما برخورد می‌کند، از قدرتی که برای فرار از جاذبه استفاده می‌کند، شگفت زده می‌شوید». اما اکنون، پس از تجربه دلخراش شاتل فضایی کلمبیا، وقتی پرتابی را با افراد سرنشین می بینم، احساس ناراحتی دیگری به وجود می آید: آیا هر کاری که می توانستم انجام دادم تا مطمئن شوم ماموریت موفقیت آمیز بود؟

تماسی که همه چیز را تغییر داد

حتی قبل از تایید مرگ خدمه، هابارد از دفتر مدیر ناسا تماسی دریافت کرد و از او خواست که نماینده آژانس در تحقیقات درباره آنچه اتفاق افتاده است، باشد.

مدیر ناسا در آن زمان شان اوکیف بود. در آن زمان او با یک خانواده فضانورد بود و بالاخره مشخص شد که مشکلی وجود دارد.

او به اسکای نیوز گفت: «وقتی مشخص شد که شاتل فرود نمی آید، حال و هوای ما از هیجان و انتظار به ناامیدی تغییر کرد.

معمولاً می توانید ساعت را هنگام عبور شاتل از جو تنظیم کنید. مانند روز پرتاب، ما یک ساعت شمارش معکوس داشتیم. معمولاً قبل از اینکه شاتل را ببینید، دو بوم صوتی را می شنوید که دیوار صوتی را می شکند و به شما اطلاع می دهد که فضاپیما در شرف فرود است. اما هیچ‌کدام از ما آن بوم‌های صوتی را نشنیدیم، زیرا کلمبیا قبلاً سقوط کرده بود، خرابه‌های آن بر تگزاس می‌بارید و خانواده‌های خدمه ناخودآگاه در مرکز فضایی کندی منتظر بودند.

مدت کوتاهی پس از آن، تحقیقات رسمی آغاز شد. اسکات هابارد به عنوان نماینده انحصاری ناسا در کمیسیون تحقیق برای همکاری با ژنرال های نیروی هوایی، دریاسالاران نیروی دریایی و فضانوردان سابق ایالات متحده برای ترسیم تصویری دقیق از آنچه منجر به پایان تراژدی کلمبیا شد، انتخاب شد.

او افزود: «می‌دانستم که اگر با یک حادثه خدمه مواجه شویم، همان تأثیری را که حادثه چلنجر سال‌ها پیش روی آژانس داشت، خواهد داشت. بنابراین من به آنجا رفتم، مصمم بودم بهترین کار را انجام دهم.

انتظار می رفت تحقیقات شاتل فضایی کلمبیا 30 روز طول بکشد، اما در نهایت شش ماه به طول انجامید. هابارد آن را “سخت ترین ماموریت” در 20 سال حضور خود در ناسا می نامد.

هابارد گفت: «بخش اول یک عملیات بسیار غم انگیز برای یافتن و بازیابی بقایای خدمه بود. بقایای هر هفت فضانورد پیدا شد.

اوکیف به یاد می آورد که حدود 25000 نفر سعی کردند زباله ها را جمع آوری کنند که در طول 200 مایلی از دالاس تا مرز لوئیزیانا پراکنده شده بود.

پیشینه هابارد در علم و فناوری باعث شد تا او بر روی علت فنی حادثه تمرکز کند. در ابتدا، این شواهد شرایطی بود.

تنها یک شات با وضوح بالا از این قطعه استایروفوم بود که از مخزن اصلی سقوط کرد و به بال چپ شاتل برخورد کرد و سپس آوار و زباله ها را پراکنده کرد.

این حادثه در هنگام ورود مجدد رخ نداد، بلکه پس از پرتاب در 16 ژانویه، در 82 ثانیه پس از پرواز رخ داد.

کنترل ماموریت به فرمانده و خلبان اطلاع داد که مطمئن هستند دلیلی برای هشدار ورود مجدد وجود ندارد.

اثبات علت فاجعه

اما زمانی که شاتل فضایی کلمبیا دوباره وارد جو شد، آسیب به بال اجازه ورود گازهای فوق گرم را داد که بال را نابود کرد و کل شاتل را نابود کرد.

هابارد می‌گوید: «از اولین پرواز شاتل، 30 سال پیش، فوم می‌بارید».

اما در حالی که در ابتدا به عنوان یک ناهنجاری حین پرواز، که جدی ترین مشکل است، برچسب زده شد، در نهایت به عنوان “مشکل اصلاح” (یک چیز مفید) تلقی شد و از نظر شدت کاهش یافت. ما معتقدیم این رویکرد غیرعادی یکی از دلایل اصلی این حادثه بوده است.

هابارد گفت که به دلیل “احساس انکار” در میان افرادی که در طول این مطالعه مصاحبه کردند، به آزمایش تکرار ناهنجاری روی آورد که در یک مرکز تحقیقاتی در تگزاس انجام شد. در طول چند ماه، این آزمایش با مشخصات آنچه برای شاتل فضایی کلمبیا رخ داد ساخته شد.

این آزمایش به صورت زنده در 7 جولای 2003 در تلویزیون انجام شد. هوبارد به یاد می آورد که این باعث شد من دو چیز را همزمان احساس کنم. یکی این بود: «بله، ما این را ثابت کردیم» و دیگری: «خدای من، این مردم اینگونه مردند».

گزارش کامل هیئت بررسی سانحه کلمبیا، که اوکیف 10 روز قبل از انتشار در آگوست 2003 دریافت کرد، حاوی 29 توصیه برای بهبود ایمنی پروازهای آینده شاتل فضایی بود که همه آنها توسط ناسا پذیرفته شد. از جمله این موارد بود که فوم از مخزن خارجی شاتل در حین پرتاب بیرون می‌افتد، همانطور که در میان مهندسان ناسا مسلم بود، دیگر نباید رخ دهد.

از آن زمان، ناسا هرگز حتی یک فضانورد را در طی یک پرواز فضایی از دست نداده است.

در ژانویه هر سال، ناسا با گذاشتن گل و ادای احترام به قربانیان کلمبیا، و همچنین دیگر فضانوردان سقوط کرده، در مراسم یادبودی در مرکز فضایی کندی ادای احترام می کند.

هابارد اعتراف کرد: «ماهیت آن هر بار مرا می ترساند.

برای هابارد، که در سال 2012 رئیس تیم امنیتی SpaceX شد و با ایلان ماسک کار می‌کند، درس‌های آموخته شده از کلمبیا اهمیت فزاینده‌ای پیدا می‌کند.

او به اسکای نیوز گفت: «فضا کار سختی است، رساندن افراد به فضا دشوار است و ما خوشبختانه تاکنون تصادفات نسبتا کمی داشته ایم. ناسا 15 فضانورد را در پرواز فضایی از دست داد: هفت نفر در شاتل های فضایی کلمبیا و چلنجر و یک نفر به نام مایکل آدامز در یک پرواز زیر مداری در سال 1967.

هابارد گفت: تجربه شاتل فضایی کلمبیا عمیقاً دیدگاه من را نسبت به اکتشاف فضایی انسانی تغییر داد، اما تلاش جمعی ما برای رسیدن سریعتر به اهدافمان تنها راه حل است.

انتهای پیام